Leitarhundar Slysavarnarfélagsins Landsbjargar
Menu
Björgunarsveitir af suðurlandi og suðvesturlandi voru kallaðar út til leitar að erlendum göngumanni á Fimmvörðuhálsi. Hann hafði hringt eftir aðstoð um nóttina en undir morgun rofnaði sambandið við hann. Hann var slasaður og vissi ekki nákvæma staðsetningu sína. Leitarhundar fengu boð um kl 11. Eitt teymi hóf leit, Theodór & Hugi, og höfðu þeir leitað í nokkrar klukkustundir þegar maðurinn fannst heill á húfi um 19:30. Hann var þó mjög þrekaður eftir að hafa gengið í sólarhring. Annað teymi var á leið á vettvang, Ásbjörn & Mýra.
Björgunarsveitir Landsbjargar voru kallaðar út til leitar að manni sem fór frá sumarhúsi í Svínadal. Maðurinn fannst heill á húfi. Tvö teymi voru á leið á vettvang: Theodór & Hugi og Ásbjörn & Mýra.
Fyrirlestrarferð til Bangor – Norður Wales.
Steinar Gunnarsson Fyrir um tveimur árum síðan nefndi Harold Burrows, félagi okkar, það við okkur að senda fyrirlesara á björgunarráðstefnu í Norður Wales. Það var vel tekið í það og sáu menn enga annmarka á því að fara til Wales með fyrirlestur. Síðan var ekkert meira spáð í þessu fyrr en Harold ítrekaði ósk sína löngu síðar. Annað hvert ár halda öll björgunarsamtök á Stóra-Bretlandi veglega ráðstefnu einhversstaðar á Bretlandseyjum, ekkert ósvipaða “Björgun” hér heima bara talsvert stærri. Í þetta sinn átti ráðstefnan að fara fram í Norður Wales. Valgeir, formaður Leitarhunda SL, hafði samband við mig og spurði hvort ég gæti tekið að mér þetta verkefni, þ.e. að semja og halda fyrirlesturinn. Ég gaf mér nokkra daga til að svara og ákvað síðan, eftir að hafa lagt þetta fyrir fjölskylduna, að slá til. Harold hafði óskað eftir fyrirlestri um þróun á aðferðarfræði okkar við þjálfun snjóflóðahunda. Nú var bara að setjast niður og semja fyrirlestur, það ætti varla að vera stórt mál. Það var síðan miklu meira verk en mér hafði órað fyrir. Fyrirlesturinn átti að vera 45 – 50 mínútur. En það var ekki eftir neinu að bíða; tíminn var knappur svo nú varð að láta hendur standa fram úr ermum. Ég lagði nótt og dag í að setja saman fyrirlestur, færa hann yfir á ensku og setja hann upp í Power Point. Síðan fékk ég góða aðstoð hjá vini mínum, Steinþóri Þórðarsyni, við að setja upp sjálft Power Point showið og færa þetta allt saman í stílinn. Eftir mikla vinnu var loksins klár fyrirlestur sem ég var bara virkilega ánægður með. Valgeir hafði verið önnum kafinn í námi og því lítið getað fylgst með vinnunni í kringum fyrirlesturinn og vissi þar af leiðandi ekkert hvað ég var búinn að setja saman. Valli er hins vegar í eðli sínu samviskusamur og vill gera hlutina vel. Hann hafði því áhyggjur og hafði reglulega samband til að ýta við mér og sjá hvernig gengi. Ég gaf yfirleitt lítið upp við hann og ég fann að hann var farinn að hafa verulegar áhyggjur þegar nær dró ferðinni. Því ákvað ég að gera honum saklausan grikk sem ég kem síðar inn á. Það stóð til að Hörður Magnússon, fyrrverandi skólastjóri Björgunarskólans, héldi fyrirlestur um unglingastarf íslenskra björgunarsveita á ráðstefnunni. Hörður boðaði forföll með skömmum fyrirvara og var þá ákveðið á síðustu metrunum að Ágúst Magnússon, leiðbeinandi hjá Leitarhundum hlypi í skarðið. Gústi er vel að sér varðandi unglingastarf björgunarsveitanna þar sem hann var á sínum tíma einn af upphafsmönnum unglingastarfs hjá Slysavarnarfélagi Íslands. Gústi var klár í slaginn og því var ekki eftir neinu að bíða. Nú var komið að ferðalaginu til Wales. Ákveðið hafði verið að við færum þrír saman, ég,Valgeir og að sjálfsögðu Gústi. Gústi hafði séð um alla ferðatilhögun og gengið frá miðunum o.s.fr. Ferðin var greidd af björgunarsamtökunum sem héldu ráðstefnuna. Við lögðum af stað áttunda september frá Keflavík, eldsnemma um morguninn. Ég hafði verið að vinna ansi mikið dagana þarna á undan og var því sára lítið sofinn þegar við lögðum í hann. Ég ætlaði þess vegna að nota tækifærið og sofa vel á ferðalaginu og sá fyrir mér notalega flugferð og svo lestarferð í framhaldi þar sem ég gæti sofið og náð langþráðri hvíld. Það er skemmst frá því að segja að ekki var sofið mikið í flugvélinni. Við sátum saman við Gústi og við hliðina á honum sat ung kona. Þessi kona bar með sér að vera af miðausturlenskum uppruna. Gústi hefur eins og allir vita sem þekkja hann ákveðnar skoðanir í flestu og er ekkert feiminn við að viðra þær. Því var ekkert öðru vísi farið þarna. Gústi þurfti nauðsynlega að nota þetta einstaka tækifæri til að viðra skoðanir sínar um íslam, araba og sitthvað fleira við konuna. Þetta byrjaði allt með skemmtilegu spalli sem síðan þróaðist eins og við var að búast. Þá ákvað ég að loka augunum og gera allt til þess að reyna að sofna þar sem umræðan, sem að mestu snérist um arabaheiminn, var komin á það stig að ég var engan veginn upplagður í að fylgjast með henni lengur. Eftir u.þ.b. þriggja klukkustunda flug lentum við heilir á höldnu í London. Þá var strax farið i að finna réttu lestina. Það gekk bærilega og eftir að hafa skipt nokkrum sinnum um lest vorum við loksins á leið til Bangor í Norður Wales. Framundan var 4ra tíma ferð. Allar vonir mínar um að geta hvílst á ferðalaginu voru brostnar. Lestarvagninum sem við vorum í hafði verið lagt fyrir mörgum árum en síðan tekinn aftur í notkun til bráðabyrgða þar sem verið var að yfirfara nýrri lestarvagnana. Þetta var varla mönnum bjóðandi, vagninn hefði ekki fengið leyfi til fjárflutninga hér heima amk. Það var um 20 stiga hiti úti og eitthvað talsvert meiri inni og engin loftræsting í vagninum. Við Valgeir sátum saman en á móti okkur sátu Gústi og miðaldra náungi af miðausturlenskum uppruna, að sjálfsögðu. Það fór ekki á milli mála í hvað stefndi. Við Valli urðum fljótlega rænulausir vegna hita og loftleysis. Gústi hins vegar er með innbyggt kerfi eins og eyðimerkurdýr og hafði hitinn og loftleysið engin áhrif á hann. Hann náði því að halda sessunauti sínum á snakki í tvo klukkutíma eða þangað til hann fór úr lestinni. Þar kom Gústi skoðunum sínum um íslam og arabaheiminn á framfæri og virtist engu að síður fara nokkuð vel á með þeim sessunautunum. Eftir að sá austurlenski yfirgaf lestina kom bara annar í staðinn og var Gústi ekki í vandræðum með að halda honum við efnið. Ekki veit ég hvað sá náungi starfaði en ég þykist muna að þeir félgar ræddu m.a. um kjarnorkuver, kindur og að sjálfsögðu íslam. Þegar við loksins komum til Bangor voru batteríin hjá mér nánast búin. Á brautarstöðinni beið John Bell, góðvinur okkar, eftir okkur. Ég bara gat ekki beðið eftir því að komast á “hótelið” til að leggja mig. John hélt síðan með okkur á gististaðinn sem við áttum að vera á fyrstu nóttina. John sagði að við værum ekki bókaðir á ráðstefnu hótelið fyrr en næsta dag en fyrstu nóttina myndum við gista á Gistiheimili Jesse James. Jæja hvað um það, þegar við rendum upp að gistiheimilinu hélt ég að verið væri að hrekkja mig eitthvað, því þeir Valli og Gústi glottu hroðalega. Gistiheimili Jesse James var eins og gamalt fjárhús eða kökuhúsið í Hans og Grétu; niðurnýddur gamall kofi sem engan veginn leit út fyrir að vera mannabústaður. Okkur var vísað til herbergis. Við vorum fjórir saman í litlu herbergi með tveimur kojum. Í kojunum voru svefnpokar frá 1960 og ofan á þeim eitthvað sem líktist líkklæðum en þau áttum við að nota til að skríða í áður en við færum ofan í svefnpokana. Við höfðagaflinn á minni koju var svo sturtuklefi fyrir okkur félagana. Ég var orðinn allt of þreyttur til að hreyfa við mótmælum, ég varð bara að komast í svefn og ákvað að láta mig bara hafa þetta. Ákveðið var að borða áður en við færum að sofa og var stefnan sett á virðulegan veitingastað í bænum. Eftir snögga sturtu rölti ég mér út í bakgarð gistiheimilisins þar sem ég heyrði kunnuglega rödd í hróka samræðum við einhverja fleiri. Þegar ég síðan nálgaðist raddirnar sá ég hvar Gústi var að ræða við tvær finnskar konur og eiganda gistiheimilisins, sjálfan Jesse James. Jesse og þær finnsku voru orðin frekar æst og pirruð en Gústi lét sig hvergi. Ég spurði hvað gengi eiginlega á og fékk ég þau svör að þau létu ekkert segja sér svona vitleysu. Ég spurði hvað hvað málið væri og fékk þau svör að þessi maður (þau bentu á Gústa sem stóð glottandi upp við hlaðinn steinvegg) héldi því fram að Ísland væri stærsti útflytjandi banana í Evrópu. Ég leit á Gústa og klóraði mér síðan í hausnum og ákvað að svara þessu ekki né setja mig ekki frekar inn í þessar umræður. Síðan fórum við út að borða ásamt John og finnsku konunum sem reyndust vera leitarhundaþjálfarar frá Finnlandi. Gústi sagði mér síðar að þau hefðu bara ekki skilið brandarann. Finnsku konurnar, Minna og Mary urðu síðar góðir vinir okkar og áttum við skemmtilegar stundir með þeim sem og öðrum ráðstefnugestum. Þegar ég svo loksins skreið í kojuna þetta fyrsta kvöld í Norður Wales, hundþreyttur, var það fyrsta sem ég sá þegar ég var lagstur risastór kóngulóavefur í horni kojunnar. Ég hafði hreinlega ekki orku í að gera veður út af því og sofnaði því strax eins og lítið barn – Jesse James skildi ekki buga mig. Bangor er háskólabær í Norður Wales. Bærinn sem er aldagamall er á stærð við Akureyri og er gríðarlega fallegt þarna. Manni fannst eins og maður væri kominn hundrað ár aftur í tímann. Þarna eru falleg grasi vaxin fjöll sem árlega laða til sín mikinn fjölda ferðamanna, útivistarfólks og náttúruunnenda. Fólkið er vinalegt og þarna mátti sjá marga kynlega kvista. Snemma næsta morgun fórum við á ráðstefnusvæðið en bækistöð ráðstefnunnar var í háskólanum í Bangor. Það voru ráðstefnusalir á þremur stöðum í bænum. Fyrirlesarar komu víða að, eins og frá Bandríkjunum, Nýja Sjálandi, Finnlandi, Bretlandi og svo við Íslendingarnir. Fjöldi fólks var væntanlegur á ráðstefnuna hvaðanæva að úr heiminum. Okkur var nú úthlutað herbergjum í heimavist háskólans. Það var mikill munur frá gistiheimili Jesse James. Eftir að hafa komið okkur fyrir fórum við á stúfana, gerðum klárt fyrir fyrirlestrana og spjölluðum við fólk sem mætt var á ráðstefnuna. Ráðstefnan átti að standa yfir í þrjá daga og var minn fyrirlestur strax eftir setningu ráðstefnunar. Ég var með allt klárt í fartölvunni. Þegar við biðum á Keflavíkurflugvelli eftir að komast um borð í flugvélina og Valli var búinn að rella í mér í marga daga að fá að sjá fyrirlesturinn ákvað ég að láta eftir honum. Ég var sem sagt búinn að setja saman aukaútgáfu til að sýna Valla. Ég tók upp fartölvuna og opnaði fyrirlesturinn og sagði Valla að líta yfir hann. Það gerði hann síðan. Ég sat rólegur og fylgdist með andlitinu á honum meðan hann las yfir fyrirlesturinn. Smá saman byrjaði andlitið á honum að skipta litum, augun stóðu útúr hausnum á honum og hann byrjaði að reyna að segja eitthvað en stamaði bara. Málið var að ég hafði látið útgáfuna fyrir Valla byrja nokkuð vel en smá saman fór fyrirlesturinn að snúast upp í einhverja þvælu og vitleysu. Það tók því Valla eilitla stund að átta sig á að þetta væri grín en ég mun aldrei gleyma svipnum á honum þar sem heimurinn gjörsamlega hrundi eitt augnablik. Eftir setningu ráðstefnunnar var ég klár með mitt í ráðstefnusalnum sem mér hafði verið úthlutað. Ég átti ekki von á miklum fjölda á fyrirlesturinn, aðallega þá hundaþjálfurum og einstaka sérvitringum. Það kom okkur því skemmtilega á óvart þegar ráðstefnusalurinn fylltist af fólki sem komið var til að hlýða á og urðu meira að segja einhverjir frá að hverfa. Fyrirlesturinn gekk bara ljómandi vel og var mikil umræða í kjölfar hans þar sem við félagarnir svöruðum spurningum gesta. Okkur hafði augljóslega verið borin góð sagan í Bretlandi því margir höfðu heyrt vel af því látið sem við erum búin að vera að gera í gegnum árin og var mikill áhugi fyrir okkar hugmyndum og aðferðum í þjálfunarmálum. Þess má geta að komið var að máli við okkur að halda fyrirlestur bæði í Bandaríkjunum og eins Finnlandi og er það í farvatninu á nýju ári. Gústi var með sinn fyrirlestur síðasta dag ráðstefnunnar og var vel mætt á hann. Gústi sagði frá stofnun unglingadeildanna og eins frá starfsemi þeirra. Gústi hafði fengið með sér fyrirlestur á Power Point en þegar hann fór að skoða málið betur kom í ljós að margt þurfti að laga. Gústi lagðist því í það fyrstu dagana og setti saman fínan fyrirlestur sem tókst með ágætum og var Gústi okkur til mikils sóma. Það var eins og áður hefur komið fram, saman komið björgunarfólk víðsvegar af úr heiminum á ráðstefnunni. Þarna var m.a. enskur maður sem hafði mikinn áhuga á ungmennastarfi í tenglum við björgunarsveitir. Það er þáttur þar sem við Íslendingar stöndum mjög framarlega í og hefur því víða vakið athygli. Þarna hafði Gústi eignast aðdáendur sem voru sá enski og kona sem tilheyrði sömu björgunarsamtökum og hann. Gústi átti langt spjall við þau eitt kvöldið og fór vel á með þeim. Það spjall hélt síðan áfram hvar sem við hittum þau. Það fór síðan svo að hvert sem við fórum fylgdu þau okkur og var sá enski yfirleitt aldrei langt undan og hélt hann Gústa við efnið langtímum saman. Ég man sérstaklega eftir því þegar við félagarnir læddumst út eitt kvöldið og ætluðum að fá okkur rölt og skoða bæinn og leyfa Gústa að fá smá frí frá aðdáanda sínum. Þetta var fallegt kvöld, blankalogn og og gott veður. Við vorum sloppnir út af háskólasvæðinu og gengum niður stíg í átt að bænum. Það lá vel á okkur og við spjölluðum og gerðum að gamni okkar. Þá allt í einu heyrist kallað ofan úr brekkunni – “GÚSTI” ! Síðan kom einhver mannvera á harðahlaupum niður brekkuna í átt að okkur og á eftir kom önnur, eilítið minni. Þarna var aðdáandinn mættur ásamt vinkonu sinni. Gústi ræddi því unglingamál það sem eftir lifði kvöldsins á litlum pöbb í miðbæ Bangor. Á ráðstefnunni var mikið af athyglisverðum fyrirlestrum. Slökkviliðsmaður frá Englandi fjallaði um þjálfun hunda til að leita af leyfum eldfimra efna á brunavettvangi. Það var athyglisverður fyrirlestur og vitnaði hann nokkrum sinnum í okkur í þeim fyrirlestri. Amerísk kona hélt einnig fyrirlestur um þjálfun líkleitarhunda. Síðan voru allskyns fyrirlestrar um margt sem viðkemur flestum hliðum björgunarstarfa. Framleiðendur ýmiskonar útivistarútbúnaðar og björgunartækja voru með kynningu á ráðstefnunni. Þar voru margar athyglisverðar nýungar, bæði í fatnaði og tækjum. Þegar ráðstefnunni lauk og við vorum búnir að pakka saman var ekkert annað að gera en að ná næstu lest til London. Sú lestarferð gekk ágætlega og vorum við komnir til London á sunnudagskvöldi. Við fundum hótel í miðbænum þar sem við fengum herbergi á fínu verði. Þar höfðum við nú heldur betur keypt köttinn í sekknum. Herbergið var pínulítið eins og kústaskápur, búið tveimur rúmum, klósetti og sturtu. Það fór svo að við Valli sváfum í rúmunum á meðan Gústi svaf á gólfinu í hálfgerðu bæli, það lét hann ekki á sig fá þar sem hann hefur, eins og áður hefur komið fram, ótrúlega aðlögunarhæfni. Við vorum ekki að væla yfir þessu enda öllu vanir eftir “Jesse James Inn”. Við félagarnir notuðum síðasta daginn í að skoða okkur um í London. Það var virkilega gaman. “Batman” hafði komið sér fyrir á gluggakystu í konungshöllinni og var uppi fótur og fit um alla borg af þeim sökum. Við hins vegar létum það ekki á okkur fá frekar en Jesse James eða aðra minni spámenn. Síðar sáum við í fréttum að “Batman” var einstæður faðir sem var að mótmæla meðferð breska ríkisins á einstæðum feðrum. Ferðin gekk vel og lýstu aðstandendur ráðstefnunnar ánægju sinni með okkar hlut að henni. Við höfum í gegnum árin átt gagnlegt og ánægjulegt samstarf við NSARDA og hefur það skilað bæði okkur og þeim betri leitarhundum og meiri fagmennsku. Vonandi heldur þetta góða samstarf áfram um ókomin ár. Ég vil nota tækifærið og hvetja okkar menn í að fara á úttektarhelgar í Bretlandi og kynnast félögum okkar þar. Það hafa góðir hlutir verið að gerast hjá Leitarhundum SL og nauðsynlegt að hlúa að félögunum og eins að menn sýni frumkvæði og bíði ekki alltaf eftir því að stjórn, fræslunefnd eða leiðbeinendur rétti mönnum eitthvað nýtt og spennandi upp í hendurnar. Við erum jú einu sinni sjálboðaliðasamtök þar sem hundarnir eru okkar lífstíll. Steinar Gunnarsson, 2005 Það hefur aldrei hvarflað að mér að skrifa minningargreinar um þau dýr sem ég hef misst um dagana en þau eru orðin ansi mörg, enda hef ég átt skepnur frá því að ég man eftir mér. Þó get ekki ekki hjá því komist að skrifa nokkrar línur um hann Elvis minn, sem mér finnst einn merkilegasti og besti vinnuhundur sem ég hef kynnst um dagana að öllum öðrum ólöstuðum. Það sagði einhverntíman einhver, þegar verið var að segja hetjusögur af hundum, að eftir að þeir féllu frá þá yrðu þeir oft helmingi betri en þeir voru í lifanda lífi. Það er eflaust margt til í því en eftir að Elvis gamli fór þá fór ég að hugsa til baka eða um öll þau ár og þær stundir sem við áttum saman. Minnist ég hans með þakklæti og virðingu.
Fyrstu kynni: Elvis var sex vikna gamall þegar ég fékk hann frá Gunnari á Daðastöðum en Elvis var undan Spott og Freknu frá Daðastöðum. Ég hafði verið að spila á Sauðárkróki og hafði fengið systur mína sem bjó á Akureyri og var þar við nám á þeim tíma, til að taka á móti hvolpi sem ég var að fá norðan af Kópaskeri. Næsta dag þegar ég kom loksins að sækja hvolpinn þá var hernaðarástand á heimilinu. Fjögurra ára systurdóttir min var uppi í sófa og hafði ekki getað gengið um gólfin frá því að hvolpurinn kom, sem réðist á hana með kjafti og klóm í hvert skipti sem hann gat. Systir mín rambaði á barmi taugaáfalls enda búið og míga og skíta um alla íbúðina, naga skóna og eyðileggja eitt og annað. Þarna var vægast sagt allt í hers höndum. Ég man að ég stóð á stofugólfinu og horfði á þær mæðgur og íbúðina til skiptis, enginn sagði neitt en íbúðin var eins og eftir kjarnorkuárás. Guð minn góður hugsaði ég, þetta hlýtur að vera risastórt villidýr sem Gunnar hefur sent mér fyrir einhvern misskilning. Rétt í þvi kom lítill, grindhoraður hvolpskratti, skoppandi út úr svefnherberginu. Hann var svartur í hvítur með blesu og doppu á mjöðminni og með þennan glampa í augunum sem ég kann ekki að lýsa nánar, en allir kannast samt við sem þekktu hann. Hann stoppaði smá stund og settist niður, horfði á mig og velti vöngum smá stund , síðan réðist hann á mig og beit mig – þarna var Elvis mættur. Ég var að velta fyrir mér nafninu og valið stóð á milli Álfur og Elvis. Það varð svo úr að vinir mínir í hljómsveitinni sannfærðu mig að Elvis væri rétta nafnið. Hann var svo lítill greyið og pervisinn að ég setti hann bara inn á mig og hafði hann þar í fluginu austur. Hann afrekaði að vísu eitt og annað á leiðinni heim, m.a. annars að bíta rígfullorðinn mann á flugvellinum á Akureyri og sitthvað fleira. Þetta voru fyrstu kynni okkar Elvisar. Síðar áttum við eftir að eiga ótrúlega góðar stundir saman félagarnir. Uppeldið: Það tók sjö mánuði að gera Elvis húshreinan og vitnar konan mín, hún Kolbrún, oft í þann tíma þegar við vorum að ala hann upp, þá sérstaklega þegar ég kem með hvolpa heim eða orða það við hana hvort við ættum ekki að fara að taka hvolp til að þjálfa. Elvis var vægast sagt alveg ferlegur prakkari. Ég held að ef hann hefði verið maður hefði hann verið settur á rídalín. En því var ekki við komið svo við létum okkur bara hafa það. Það vantaði ekki að hann var fljótur að læra – hann var eiginlega fullfljótur að því oft á tíðum. Hann hætti smámsaman að bíta fólk eins og hvolpar yfirleitt gera en fór þá að bíta aðra hunda í staðinn og var það illt skárra. Hann hætti því reyndar líka þegar hann var kominn á fullorðins ár. Eitt af sérkennum Elvisar voru eyrun, hægra spert en hitt lafandi. Þetta var álíka lengi að þróast og það tók að gera hann húshreinann og “ákvað” hann einn daginn að hafa eyrum svona. Leitarhundur: Ég fékk mér Elvis gagngert til að nota hann sem leitarhund. Við hjónin áttum fyrir tíkina Ræsu sem ég hafði verið með í þjálfun.Það var frábær tík en við höfðum því miður verið mjög óheppin með leiðsögn svo við höfðum ekki náð þeim árangri sem við hefðum annars getað. Þetta var á þeim tímum þegar menn voru almennt ekki mjög vel að sér í þjálfun á leitarhundum og ætla ég ekki að fara að tíunda það frekar hér. Ég byrjaði strax að þjálfa Elvis og fór oft ótroðnar slóðir í grunnþjálfuninni. Hann var vægast sagt mjög vinnusamur og hafði endalausa orku og áhuga og slokknaði sá áhugi aldrei. Ég og félagar mínir, þeir Guðbjartur Hjálmarsson og Kristinn Hannesson, æfðum öllum stundum sem við mögulega gátum og lásum allan þann fróðleik um hunda sem við komumst yfir. Það átti síðar eftir að skila sér svo um munaði. Námskeið: Fyrsta “námskeiðið” sem ég fór með Elvis á var nokkurskonar kynning á sumarleit hjá BHSÍ, þ.e. víðavangs – og sporaleit, sem haldið var á Nesjavöllum 1992 að mig minnir. Þangað komu “sérfræðingar” frá Noregi til að kenna okkur. Það er skemmst frá því að segja að Elvis sem þá var nokkura mánaða fór á kostum og sagði Norðmaðurinn sem var með okkur að hann ætti auðveldlega að geta staðist B kröfur þeirra Norðmanna og eftir skamman tíma A kröfurnar. Hvolpurinn var ótrúlega efnilegur en bringselið sem hengt var á hann varð oft til þess að hann flæktist í því og var stundum á þremur fótum o.s.fr En það tókum við síðar út og notum ekki lengur. Ellefu mánaða stóðst Elvis B í snjóflóðaleit og næsta sumar á eftir tók hann hæstu gráðu í sumarleit. Þar á eftir komu mörg námskeið og hef ég hreinlega ekki tölu á þeim. Horft yfir: Á þessum árum þjáfuðum við hundana okkar líka í að rekja spor samhliða víðavangsleitinni og var Elvis mjög fínn sporhundur og nýttist það oft mjög vel í útköllum. Hann rakti elst rúmlega sólahrings gamla slóð, en það var að vísu við bestu hugsanlegu aðstæður. Hann var alltaf að og þurfti maður oft að loka hann af til að stoppa hann – eða bara dæmigerður Border Collie. Elvis var mikið notaður sem leitarhundur og líka sem fjárhundur enda með magnað auga og mikla næmni. Hann var einnig góður í að reka hross og nýttist mér alveg ákaflega vel í alla staði. Hann hafði hæfileika sem mér finnst vanta í alltof marga Boder Collie hunda á Íslandi í dag. Þessi hundur var alltaf að koma manni á óvart og átti mörg ótrúleg afrek sem sum vöktu m.a. athygli út fyrir landsteinana. Því miður er ekki hægt að fara nánar ofan í saumana á mörgum þeim afrekum þar sem yfirleitt er um viðkvæm mál að ræða eins og gefur að skilja. Það var frábært að vinna með þennan hund, einkum og sér í lagi vegna þess að hann gabbaði mann aldrei og var alltaf með hugann við vinnuna og gafst aldrei upp. Hann var með hart skap en var einnig ljúfur og blíður. Þegar Elvis var u.þ.b.átta ára fór skrokkurinn að gefa sig, m.a. fyrir það að hann var orðinn slitinn eftir mikla notkun. Þá fór ég að nota hann minna enda var ég þá kominn með annan hund líka, eða hann Treason. Þó notaði ég alltaf Elvis reglulega og reyndi þá að fara sparlega með hann. Síðasta útkallið sem hann fór í var á Seyðisfirði í fyrravetur. Þar sýndi hann að hann hafði engu gleymt og lagði sig allan fram. Að vísu lá hann í tvo daga á eftir. Þá ákvað ég að hann fengi að endanlega að setjast í helgan stein. Síðustu árunum eyddi Elvis ásamt Ræsu hjá foreldrum mínum sem önnuðust þau mjög mjög vel enda höfðu hundarnir alltaf verið mjög hændir að þeim. Ræsa dó fyrr á árinu, sautján ára gömul og fór þá Elvis fljótlega eftir það að hraka mikið og dó sjötta nóvember síðastliðinn, tólf ára gamall.Þannig að það má segja að þau hafi farið hönd í hönd enda voru þau alltaf náin. Nokkrir hundar eru til undan Elvis og þar á meðal tveir leitarhundar, þau Depill á Siglufirði sem er frábær vinnuhundur og Panda sem er nánast ljósrit af Elvis, mögnuð tík á allan hátt. Eins er talsvert til af afkomendum um allt land en það er skammarlegt hvað ég hef lítið getað fylgst með þeim. Höfðingjar: Ég held að í rauninni þegar öllu er á botninn hvolft hafi þessi hundur kennt okkur miklu meira heldur en við kenndum honum. Sama á við hunda eins og Mikka, Ræsu, Kol, Grandó, Snabba, Freyju, Sesar og fleiri, sem öll voru hálfgerð tilraunadýr á tímum þar sem verið var að ryðja brautina fyrir hina sem á eftir komu. Þetta voru miklir höfðingjar og mér finnst í góðu lagi að heiðra minningu þeirra. Lokaorð: Þjálfun víðavangs leitarhunda er erfiðasta þjálfun sem hægt er að leggja á nokkurn hund og ef rétt er að staðið er þetta eitt af gagnlegustu “tækjum” sem við höfum til leitar að týndu fólki. Ég hef undanfarið hlustað á fólk fara með alskyns dylgjur bæði varðandi stofnun Leitarhunda SL (eða Leitarhunda SVFÍ á sínum tíma) og eins um starfsemi leitar-og björgunarhundasamtakanna á Íslandi. Menn hafa verið að slá fram ýmiskonar skoðunum á málefnum hundasamtakanna o.s.fr. og mælt með sameiningu þeirra og allt þar fram eftir götunum. Eflaust væri heppilegast að sameina þessar sveitir allar, eða álíka heppilegt og að sameina allar björgunarsveitir á höfuðborgarsvæðinu… sem væri líklegra gáfulegra fyrir margra hluta sakir. Þó vona ég að menn treysti okkur hundamönnum áfram til að sjá um okkar þátt, þ.e.a.s. að halda áfram að sjá til þess að frambærilegir hundar, sem eru undir ströngu gæðaeftirliti, verði áfram til á sem flestum stöðum á landinu, hvort sem við kjósum að gera það með einni eða fleiri sveitum. Steinar Gunnarsson Um helgina, 17.-19. október 2003, var haldin 3 daga sumarúttekt og námskeið í Hveragerði . Þáttakendur voru 17 manns; 12 fóru í úttekt og 3 hundateymi voru á byrjendanámskeiði. Leiðbeinendur voru þrír, dómarar fjórir og aðstoðarmenn úr nágrenninu voru allt að 15 þegar flestir voru. Samtals 36 manns.
Þetta er í fyrsta sinn sem Leitarhundar halda 3 daga úttekt. Venjulega hefur verið haldið 5 daga sumarnámskeið en stefnan er að í framtíðinni verði haldnar æfingahelgar og síðan úttektir sem þessi. Breytt var út frá hefðinni til þess að prufukeyra það form sem stefnt er á að verði á sameiginlegum hundaúttektum Slysavarnafélagsins Landsbjargar. Reyndist þetta mjög vel þó vissulega séu einstök smáatriði sem þarf að bæta til þess að úttektin gangi snuðrulaust fyrir sig. Vel var tekið á móti mannskapnum með heitri súpu á fimmtudagskvöld í Hótel Ljósbrá. Úttektin sjálf var sett á föstudagsmorgun við morgunverðarhlaðborðið. Farið var á svæði alla morgna klukkan 8:30 og komið niður milli klukkan 5 og 6. Aðstaðan var til fyrirmyndar og megum við þakka velviljuðum bændum í Ölfusi fyrir að leyfa okkur að æfa í löndum þeirra. Á tímabili var bæði fé og hestar á leitarsvæðum og sannaðist þarna að rétt hefur verið haldið á spöðunum því allir hundar skiluðu sínu þrátt fyrir þessar óvæntu truflanir. Að loknum æfingum streymdi hópurinn í sundlaugina Laugaskarði og hvíldi lúin bein í heitum pottum og gufubaði. Skeggræddu menn um daginn og árangurinn og skemmtu sér almennt vel. Að kvöldi föstudags kíkti Árni Magnússon félagsmálaráðherra við og ræddi um hundamál út frá eigin reynslu, jarðskjálfta og lífið í Hveragerði. Fyrirlesturinn var í léttari kantinum og höfðu allir gaman af. Laugardagskvöldið var nýtt í félagsfund og var þar margt skrafað. Aðallega var farið í saumana á útkallsmálum. Á sunnudagskvöld safnaðist hópurinn saman á Pizza 67 í pizzuhlaðborð og viðurkenningaafhendingu. Þar með var þessari fyrstu úttekt slitið. Ekki náðu allir þeirri gráðu sem stefnt var að en einhugur var í mönnum og voru allir ákveðnir í að halda áfram því góða starfi sem við erum búin að byggja upp. Eftirfarandi hundateymi tóku þátt í úttektinni og náðu meðfylgjandi gráðu: Danni m/ Falkor A endurmat Óli Pálmi m/ Pöndu B Ívar m/ Tátu A Helgi m/ Stelpu A Haukur m/ Rökkvu A Herdís m/ Rán A Haraldur m/ Baltó A Kristín m/ Kút B Stefán m/ Vöku B Sigurbjörn m/ Heklu B Gestur m/ Kela B Sölvi m/ Neró C Tommi m/ Árna C Sigrún m/ Dimmu C Ísólfur m/ Kleó C Leiðbeinendur og dómarar voru Gústi, Halli og Valli auk fjögurra dómara frá National Search and Rescue Dog Association (NSARDA) Bretlandi: John Bell, Harold Burrows, Bill Jennings og Tom Middlemas. Að lokum vilja Leitarhundar þakka: Purina Pro Plan á Íslandi Hverabakarí Kjörís Hótel Ljósbrá Búnaðarbankinn Hveragerði Sundlaugin Laugaskarði Krónan Selfossi Hornið Selfossi Krás Kjötvinnsla Selfossi Mjólkurbú Flóamanna Hjálparsveit skáta Hveragerði Björgunarfélag Árborgar Björgunarsveitin Björg Eyrarbakka Björgunarsveitin Mannbjörg Þorlákshöfn og aðalkonunni sem sá til þess að við fórum södd af stað í svæði, vorum södd í svæðinu og fórum södd að sofa: Elísabet Kristinsdóttir. Og að lokum þeim sem komu langt að til að hjálpa til: Frá Blönduósi : Sigurður Helgi; frá Akureyri: Jóhann og Hendrix; frá Grundarfirði : Fríða, Tommi (fígúrant nr. 1) og Þorkell. Auk allra þeirra sem gerðu okkur kleift að halda þessa úttekt. KS |
HöfundarFréttaritarar / blogghöfundar eru hinir ýmsu meðlimir Leitarhunda SL Tímabil
July 2018
Flokkar |